پروردگارا  با کدامین زبان شکر نعمتت گویم که پشت پنجره­ی هر رمضان باز هم به خوب نشدن خودم می­نگرم...

شب­های قدر یادتان به خیر که هرچه التماس کرده باشم به انوار خدا، ائمه­ی اطهار علیهم السلام  باز هم کم است... خدایا به قداست این محبان خالصت از گناهان ما در گذر...

باز هم نجوای زلال امام صبور...امام زین العابدین علیه السلام، که به برکت بیان مبارکشان دل­های ما دست از سفره­ی شوم شیطان برمی­دارد و بر خوان الهی می­نشیند...

معبودا تو را سپاس به خاطر امامی که دلسوزمان بودند و برایمان دعاهایی به یادگار گذاشتند که التیام دل­های ترک خورده از گناهمان شد...

چه زیبا نوشتید ای پیشوا... چه عاشقانه خدایتان را خواندید... و چه نیکو به من یاد دادید رسم وفاداری به معبودم را...

آن­گاه که خواندید او را با جملاتی که زلال ترین چشمه­ی حیات در کنارش شرمگین می­شود... عرفان کلامتان تا آسمانی  اوج گرفت که سرو در برابرش سر بر سجده می­ساید...

ای مهربان امامم... به خاطر کدامین گناهتان این گونه در کوی دوست اعتراف کردید؟ که من از خواندنش هیچ ندارم برای گفتن جز هق هقی از سر عجز برگرداندن لحظه­های گناه...

معصوما... شرمنده ام که با خواندن لوح اعتراف به گناه که به من آموختید، باز هم سراغش رفتم و هم­دست شیطان لعین شدم....

آقای من... شرمنده ام...اما جز شما و خاندان شما شفیعی مرا نیست تا قیامت برایم یوم الحسرة نشود...

شیرینی ذکر خدا را با جام دعایی که به ابوحمزه آموختید، جرعه جرعه  به من نوشاندید...امامم سپاس می­گویم خدایی را که شما را برای هدایت دل ما به ولایت رسانید...پروردگارا حب اهل بیت را در دل ما دوچندان نما... و شعف حقیقی را با ظهور آخرین حجتت به دلمان عطا کن...

آمین یا رب العالمین