با کدام دعات خواهم یافت تا روم آن دعا بیاموزم
ای مصداق{...اصبروا و صابروا و رابطوا...}،
ای پد ر و مصداق«الامام...الوالد الشفیق...»،
ای به سان«الام البرة بالولد الصغیر»،
مگر تا کنون فرزند نافرمان نداشته ای! منت گذار و صدایم را بشنو.
به حق آنکه پشت درب صدایت زد:«یا مهدی ادرکنی...»مرا دریاب.
ای دریای وفا!بی وفایی دنیاییان را جبران کن.
ای کوه صفا!آلودگی هایمان را زلال کن.
ای آسمان!بر زمین هستی ام،بتاب.
ای خورشید جهان!گرمی ام ده.ای مهتاب!آرامشم بخش.
ای برکه هستی!سیراب ام کن.ای سایه ی بلند،فرایم گیر.ای نسیم سحری ،نوازشم کن.
ای همه دارایی خدا در زمین !به نیازم برس.
ای افق روشن!از تاریکی مدعیان دوستی ،رهاییم ده.
ای آبشار!از گنداب های مدعی زلال، برهانم.
ای مهر مهربان و گرمی دل آرام،دستم بگیر.
اندیشه ام را بلند،قلبم را فراخ،روحم را آزادو جسمم را پاک کن.
ای مادرتر از مادر!بر این طفل صغیرت در خرد و دین ترحم کن.
ای پدرتر از پدر!شفقت کن،ای برادرتر از برادر یارم باش.
ای زلالتر از باران،بر من ببار.ای روشن تر از پرتو،پرتو افکن.
ای رحمت بی ساحل غرقم کن.
ای کاش میدانستم در کجا استقرار یافته ای...چه سخت است که مردمان را ببینم و تو را نه و صدایی و کلامی از تو نشنوم!چه سنگین است بر من که گرفتاری تو را،نه مرا،فرا گیرد و از من ضجه و شکایتی به تو نرسد!
ای به فدای تو که دور از مایی و با مایی!ای به فدای تو که هرگز از جمع ما بیرون نیستی!
ای آرزوی همه ایمانیان،چه نعمتی بی بدیلی،چه شرافتی داری،بی مثیلی...
ای آرزوی آرزومندان،تا کی شیدای تو باشم و با کدام وصف تو را خطاب گویم.با کدام نجوا سرود هجران سر دهم.چه سنگین است که مویه کنم و پا سخت نشنوم و چه سخت است که در فراقت اشک ریزم و دیگران تو را تنها بگذارند...!
هان!آیا هم نوایی هست که با من آهنگ گریستن کند؟آیا ناله گری با من هم نوا می شود؟ آیا چشمانی اشکبار هست تا در گریستن همراهی ام کند؟!...
ای فرزند احمد!راهی به تو هست؟آیا امروزمان به فردای وصال ،پیوند می خورد؟
کی از سرچشمه ی وصلت و آب گوارای دیدارت،سیراب خواهم شد؟تا کی فریاد و جدایی؟پس تا چه زمان چشمانمان به دیدارت روشن خواهد شد؟
کی به هم میرسد ای یار نگاه من و تو؟!که به دور تو بگردیم و تو زمینیان را با عدل و داد آکند سازی.
خداوندا!پناهمان ده که بندگانت،گرفتارند و عزیزمان را به ما بنمایان و تشنگی وسوزمان را به آرامش و سیراب برگردان.
