رضا و تسلیم درمقابل خواست الهی ومقدرات آسمانی از مقامات عالی بندگان صالح است. امامان«علیهم السلام»به عنوان انسانهای نمونه، درمقابل مقدرات الهی به طور کامل تسلیم و راضی بودند. گروهی از اصحاب امام خدمت ایشان رسیدند. درآن هنگام یکی از فرزندان امام مریض بود وامام نسبت به آن فرزند توجه خاص نشان می داد و به خاطر کسالت وی غمگین و بی قرار بود. یاران امام با مشاهده این حالت امام ترسیدند که اگر آن فرزند از دنیا برود. از امام حرکتی ببینند که خوش نداشته باشند. (امام در نظر آنان از جلالتی خاص برخوردار بود و ترسیدند شاید امام اظهار جزع و فزعی کند که خلاف انتظار آنان باشد). چیزی نگذشت که ضجّه و زاری اهل خانه (بر مصیبت آن فرزند) برخاست ولی امام باچهره ای گشاده، برخلاف حالت قبلی، برآنان وارد شد. آنان به امام عرض کردند: فدایت شویم، حالت غم واندوه شما ما را به هراس انداخته بود که مبادا در صورت وقوع مصیبت حالتی برای شما پیش آید که ما را اندوهناک گرداند. امام درجواب فرمود: «انَّا نُحِبُّ انْ نُعافِیَ فیمَنْ نُحِبُّ فَاذا جاءَ امْرُاللَّهِ سَلَّمْنا فیما احَبَّ.»[1]ما دوست داریم از جهت عزیزانمان در عافیت و سلامت باشیم ولی هرگاه امر خدا بیاید درمقابل آنچه او خواسته، تسلیم هستیم. [1] . .کافی،ج3ص226